T.H. and The Sad Beats

Wie het in de jaren ’80 heeft meegemaakt, zal het ongetwijfeld nooit meer vergeten: de jonge Nick Cave raasde en wervelde over het podium als een stormwind die door een bezopen satan luidkeels en uit volle borst werd aangeblazen. Zijn uitgekrijste lyrics brandden van een donker soort poëzie vol ronddolende moordenaars en oudtestamentische sferen, maar verwezen tezelfdertijd slim naar de pioniers van de blues en de rock.

Op hun beurt vormden The Bad Seeds, ondanks hun enthousiaste poging om te klinken als een chronische relatiecrisis, een onwaarschijnlijk sterke begeleidingsband, die perfect het midden wist te houden tussen samenspel en chaos, tussen geweld en subtiliteit. Zelfs als een overmaat aan nicotine, alcohol, speed én heroïne hun van de sokken dreigde te blazen, stónden zij er, ongelooflijk genoeg.

Bijna veertig (!) jaar later staat Nick Cave er nog steeds. Galanter en eleganter dan toen. En in veel grotere zalen. Het is hem vanzelfsprekend gegund. Maar wij hadden graag nog eens de jonge Nick aan het werk gezien. De meer uitzinnige Cave. Van de roemruchte albums From Her to Eternity, The Firstborn is Dead, Your Funeral My Trail en Tender Prey. Van songs als ‘The Mercy Seat’, ‘Tupelo’, ‘The Carny’ en ‘Cabin Fever’.

Zanger Tom Hannes (th) kruipt in de huid van de zanger. Wie hem de laatste tien jaar al heeft gezien als belichaming van David Byrne (Byrning Down the House), de jonge Lou Reed (We Love Lou) en de jonge én oude David Bowie (Major Tom), weet waaraan zich te verwachten.